Nee!
Gelukkig zijn is niet makkelijk. Het blijkt zelfs voor veel mensen heel eng te zijn om zich voluit gelukkig te voelen. Zodra je het namelijk toelaat is er de kans dat het weer verdwijnt of van je afgepakt wordt en dat doet pas pijn. Nu weet je tenminste waar je aan toe bent, ook al is dat nog zo klote, sorry voor het woordgebruik. De situatie waar je nu in zit, dat gevoel is vertrouwd en dus lijkt het de makkelijkste weg om er in te blijven hangen.
Ja, ook ik bleef jarenlang in mijn zogenaamde comfortzone. Ik voelde dat mijn leven niet was wat het kon zijn, maar ach, het ging wel. Ik werd geleefd door te voldoen aan de verwachtingen van anderen, zonder dat zij dat van me vroegen overigens. Ik paste me aan zodat ik niet opviel in de groep, ik durfde niet voor mijn mening uit te komen en ik was jaloers op mensen die het allemaal voor elkaar hadden. Nou ja, leken te hebben, want daar kan ik ondertussen gelukkig erg goed doorheen prikken.
De verandering begon bij mij met het opvoeden van mijn kinderen. Zij kwamen in een wereld terecht waarbij er niet gekeken werd naar het kind zelf, maar vooral verwacht werd dat ze pasten in een onderwijssysteem met alleen aandacht voor kennis uit boeken en alles geëvalueerd werd aan de hand van toetsen, grafieken en tabellen. Er werd niet gekeken naar dat wat het kind nodig had op sociaal-emotioneel gebied. Hoe moesten ze omgaan met die andere kinderen die zo veel anders waren dan zij? Hoe konden ze ontspannen terwijl ze zo overprikkeld waren? Hoe konden ze zich concentreren als ze zoveel drukte in hun hoofd hadden? Wat moesten ze doen met al die emoties en gevoelens als boosheid en verdriet?
Ik keek door de ogen van mijn kinderen de wereld in en wist: dit moet anders!
En nog belangrijker: waarom deed ik hier als moeder aan mee? Waarom durfde ik niet bewust te kiezen voor een andere manier van opvoeden? Met meer aandacht voor de persoonlijke ontwikkeling en een gezond zelfbeeld? Wat mij helemaal in een spagaat bracht, was mijn werk; in mijn rol van leerkracht moest ik mee met het systeem van presteren, scores bijhouden en kinderen in hokjes plaatsen. Dit maakte mij bewust van mijn rol als moeder, als opvoeder, als leerkracht. Wat kon ik eraan bijdragen dat mijn kinderen gelukkige grote mensen zouden worden? Wat kon ik doen voor de kinderen in mijn klas?
Wat mij al wel duidelijk was: ik kon niemand echt goed helpen als ik niet eerst aan mezelf werkte. Mijn behoefte om meer van mezelf te laten zien en horen kreeg meer aandacht. Ik begon voorzichtig te vertellen wat ik ergens van vond. Durfde echt voor mijn mening uit te komen. Ik ging beter luisteren naar mijn eigen behoeftes en verlangens en ik werd daarbij geholpen door mijn kinderen die mij meteen spiegelden in hun gedrag. Hoe positiever ik werd t.o.v. mijzelf, hoe beter het met hen ging. Kinderen leren van dat wat je laat zien en veel minder van dat wat je zegt.
Ook in mijn rol als leerkracht nam ik stappen op weg naar meer geluk maar het duurde iets langer voordat ik dat ook echt durfde. Pas toen ik 23 jaar juf was, durfde ik een gesprek aan met de directie om te vertellen wat ik zo belangrijk vond. Ik wilde, en dat kwam echt vanuit mijn hart want ik vond het doodeng om het ter sprake te brengen, heel graag iets doen op het gebied van sociaal-emotionele ontwikkeling van de kinderen op school. Samen met de directie kwamen we uit op Mindfulness. Ik volgde een opleiding en werd officieel Mindfulness trainster. Dit vond ik zo geweldig om te doen dat ik meteen het jaar erna een opleiding deed om ook ouders en leerkrachten te trainen in Mindfulness.
Nu kan ik zeggen dat ik blij ben dat ik niet door gehobbeld heb op de weg waar al zoveel anderen op liepen. Dat ik er voor gekozen heb om een eigen pad in te slaan. Weg van de snelweg en een mooi pad koos met alles wat voor mij werkt en goed voelt.
Gelukkig zijn is niet vanzelfsprekend. Het vergt moed, lef en doorzettingsvermogen om er voor te gaan en het echt toe te laten. En ja, het voelt kwetsbaar want het kan elk moment over zijn. Maar wist je dat het zo veel lekkerder loopt op een pad wat van jou is? Die je zelf hebt aangelegd omdat het bij je past? En de keien die er liggen, de kuilen, de omwegen, het is allemaal precies bedoeld om jou te laten groeien op jouw eigen gekozen pad. Om je te leren steeds meer open te staan voor echt geluk.
Is dat iets wat jou ook aanspreekt? Ik loop graag een eindje met je mee. Ik geef Mindfulness trainingen vanuit intuïtie, vanuit mijn behoefte om ook jou een pad te wijzen waar jij je gelukkig bij voelt. Om jou te laten zien dat het kan en dat het zo de moeite waard is. Durf je het aan? Is het nu jouw tijd?