Kinderen kunnen je soms zo heerlijk uit je tent lokken. Net datgene doen op een moment dat het je eigenlijk allemaal al te veel is. Precies jouw aandacht willen als je moe bent en even rust nodig hebt. Waarom lijkt die logica altijd weer te kloppen, dat ze drukker worden als jij er minder goed tegen kan en als engeltjes zo stil zijn als je super fit bent en lekker in je vel zit?
Daar is natuurlijk maar één goede reden voor en dat is dat je kinderen jouw stemming aanvoelen en daar onbewust op reageren. En eigenlijk willen ze dat je er zelf aandacht aan besteedt en goed voor jezelf gaat zorgen. Als je moe bent en dus weinig kan hebben, gaan ze juist jouw grenzen benadrukken. Waar liggen die grenzen? En waarom heb je ze niet eerder aangegeven? Voor een ander maar zeker ook voor jezelf. Wanneer kies je dus echt voor jezelf door duidelijk te zijn naar je omgeving in wat je wel of juist niet wilt? En als ze aanvoelen dat je de controle niet wilt verliezen en daarom hele onredelijke regels hanteert, zullen ze net zolang die regels overtreden totdat je er zelf achter komt dat het zo niet werkt en dus meer moet gaan loslaten en vertrouwen op jezelf.
Je eerste reactie bij vervelend gedrag van je kinderen is vaak het kind corrigeren en van ze verlangen dat ze dit niet meer doen. Dat ze zich aanpassen en precies gaan passen in jouw plaatje van hoe het zou moeten zijn. Het gevolg is dat het kind boos en/of verdrietig wordt en eigenlijk juist alleen nog maar meer behoefte krijgt om over jouw grenzen heen te gaan. Maar nu bewust. Met nog meer inzet en motivatie om tot je door te dringen. Papa, mama!!!! Wanneer ga je nu eens echt rekening houden met je zelf? Wanneer ga je echt de tijd nemen om te kunnen ontspannen? Wanneer leer je nu eens echt van jezelf te houden en jezelf te accepteren precies zoals je bent? Pas dan gaan er echt veranderingen optreden in het gedrag van je kinderen. Ze willen je namelijk helpen. Door te spiegelen en je te confronteren met jezelf.
Dus: waar heeft jouw kind last van? Waar heb jij juist een hekel aan en kan je moeilijk hanteren? Wat maakt jou echt boos of verdrietig in zijn/haar gedrag? Precies dat is een thema waar je zelf mee aan de slag mag gaan. Ook al lijkt het in eerste instantie niet op jouzelf betrekking te hebben, ook al voel je weerzin en geloof je het niet. Probeer dan eens dieper te voelen en na te gaan waarom je er zoveel last van hebt.
Een voorbeeld: een vader doet boodschappen met zijn dochter van 2. Hij is erg gestrest en de spanning en onrust is duidelijk bij hem merkbaar. Natuurlijk reageert zijn dochter hierop en zal die spanning nog eens willen benadrukken door hem uit te lokken met kliergedrag. Ze gooit spulletjes weer uit de kar en gilt hard door de winkel. De vader kan onmogelijk met haar gedrag omgaan, want het is precies zijn frustratie die zij laat zien en hij wil hier niet mee geconfronteerd worden. En al helemaal niet door die kleine van 2. Zijn reactie is daarom een hoop gemopper en uiteindelijk een boze vader met een huilend kind. Als papa zou weten dat zij alleen maar precies dat liet zien wat hij van binnen voelde, kon hij onmogelijk boos op haar worden en dus eigenlijk iets moeten doen aan de oorzaak van zijn spanningen. Stress wegnemen, ontspannen, goed voor zichzelf zorgen en voilà: een blij en rustig kind!
Nog een voorbeeld: een moeder kan moeilijk omgaan met het gedrag van haar dochter van 10. Het meisje is iedere dag boos als ze thuis komt uit school en sluit zichzelf dan op in haar kamertje. Op school zijn er geen problemen maar thuis is ze moe en wil niks gezelligs doen met de rest van het gezin. Gesprekken met mama lopen altijd uit op ruzie en eigenlijk loopt iedereen op eieren zodra ze thuis komt. Alles is bij haar te veel en pas ’s avonds wordt het rustiger en lijkt iedereen te kunnen ontspannen. Het probleem is eigenlijk lang niet zo groot als moeder denkt. Maar ze zal hiervoor wel ook naar zichzelf moeten kijken. Wat maakt dat ze er zo veel last van heeft dat haar dochter zich terugtrekt en alleen wil zijn? De moeder blijkt, net als haar dochter, erg gevoelig te zijn en snel overprikkeld te worden door alledaagse dingen. Moeder heeft nooit geleerd hier rekening mee te houden en dus af en toe wat rust te nemen voor zichzelf. Daarom gaat ze maar door en is van binnen vaak zo moe en gespannen dat ze zich doodongelukkig voelt. Haar dochter laat precies zien waar ze zelf moeite mee heeft. Namelijk voor jezelf kiezen en je grenzen aangeven. Als de moeder dit ook voor zichzelf zou gaan doen, zou er veel meer begrip zijn voor haar dochter en zou ze zelf meer een ontspannen en gelukkiger mens zijn. Probleem opgelost, fijne sfeer thuis en een moeder en dochter die elkaar helpen en begrijpen.