Ken je dat spelletje waarbij je elkaar laat raden wat je ziet? Ik doe het wel eens met de kleuters en ze vinden het reuze spannend. Als ik dit met volwassenen zou doen denk ik dat ze het maar een flauw spelletje zouden vinden. Toch zou het niet eens zo’n raar idee zijn om dit eens uit te proberen. Wat zie jij nu eigenlijk echt? Gewoon door echt al je aandacht te geven aan dat wat om je heen gebeurt?
En heb je daar dan ook gedachten bij of niet?
Want zien en zien is niet hetzelfde. Dat leer ik nu op de mindfulness cursus. Op deze cursus leren we echt met aandacht kijken naar iets. Dat lukt nog wel, denk je dan. Maar dan komt het: dit doe je zonder er gedachten bij te hebben. Alleen kijken dus, zonder er iets van te vinden. Je hoeft er geen mening over te hebben. En al helemaal geen oordeel. Alleen maar observeren wat je ziet.
Bijvoorbeeld een afbeelding op een kaart. Hoe lang ik dit kan volhouden? Oké, eerlijk? Een paar seconden! Misschien een minuut, maar echt niet langer.
Waarom is dit zo moeilijk? Waarom schiet ik gelijk weer in mijn gedachten? En bijna zonder dat ik het in de gaten heb. Ik bedenk wat ik zie, waarom we dit moeten doen, dat het wel erg lang duurt deze oefening, dat ik het nu wel snap, dat ik benieuwd ben wat mijn buurvrouw ervan vindt, dat ze een leuke trui aanheeft, dat ik volgende keer echt een andere broek aan moet doen, want deze zit niet lekker. En dan ineens ben ik me bewust van het feit dat ik helemaal niet bezig ben met de oefening.
Oei!! Jee, Esther, kom op, even de aandacht erbij. Maar goed. Dat lukt dan weer even en zo wissel ik kijken en denken met elkaar af.
Dit is volgens de juf helemaal niet erg en alleen maar heel logisch. Wij zijn namelijk niet gewend om iets te zien zonder er meteen iets van te denken.
En dit gebeurt niet alleen bij het zintuig kijken, maar ook bij de andere zintuigen: horen, ruiken, voelen en proeven.
Zo kregen we de opdracht om thuis de bodyscan te doen. Stap voor stap word je dan mee genomen op een reis door je lichaam. Te beginnen bij je linkervoet; ”Voel eerst maar eens je kleine teen …………………………..daarna……………….de 2e teen…………….dan de 3e teen………………………de 4e teen……………….en als laatste de grote teen……………………….” (tussendoor hele lange rustpauzes).
Dan volgt de ruimte tussen je tenen, je bovenkant, onderkant en zijkant van je linkervoet en ga je tergend langzaam via de enkel naar boven en wordt in zo’n 3 kwartier het hele lichaam gescand.
Ik stuiterde de eerste keer echt tegen het plafond van frustratie. Het ging voor mijn gevoel zo ontzettend langzaam en als ik bij een lichaamsdeel iets moest voelen, voelde ik werkelijk helemaal niks. Gewoon niks. Houdt dan maar eens je aandacht erbij. Je begrijpt; ik schoot weer in mijn gedachten en iedere keer als de stem iets zei, schrok ik op en probeerde weer te voelen wat ik zou moeten voelen.
Wat ik hiervan leerde was wel dat mijn gedachten heel graag bezig zijn. Alsof er in mijn hoofd een verkeersnetwerk zit met gedachten die maar blijven rijden over de snelweg. Ze racen alle kanten op en het liefst ook over een rotonde. Nog een rondje en nog eens hetzelfde rondje.
Ook flitsen die gedachten graag terug in het verleden of in de toekomst. Alsof dat de best aangelegde snelwegen zijn in mijn hoofd. En dan heb je nog de carpoolstroken. Daar blijven mijn gedachten hangen, nemen er een zorg of piekergedachte mee en rijden verder.
Wat een drukte in mijn hoofd!
Zo leer ik dat mindfulness een manier is om even uit die drukte te ontsnappen en alle verkeer even stil te zetten. Alle stoplichten op rood. Even aandacht voor het moment en je zintuigen laten doen waar ze voor dienen. Namelijk kijken, horen, proeven, ruiken of voelen. En dat alles met een open nieuwsgierige houding, alsof je het voor de eerste keer meemaakt.
Dat lijkt onmogelijk en zo voelt het voor mij ook vaak, maar in de momenten dat het me toch lukt, merk ik ineens dat de beleving ervan ineens veel dieper, veel mooier is dan normaal.
Iets met alle aandacht eten, zoals bijvoorbeeld een simpel rozijntje, kan een veel intensere smaakbeleving geven dan wanneer je het in je mond stopt en snel weg kauwt.
Wat mindfulness me ook leert is dat mijn gedachten, die er hoe dan ook altijd weer zijn, ook liefdevol kunnen zijn. Juist ook op momenten dat het niet gaat zoals je verwacht, of hoopt, of van jezelf eist.
Om mild te zijn voor jezelf. Ook deze les is voor mij erg belangrijk, aangezien het mijn gewoonte altijd is geweest om mezelf eens streng aan te pakken als ik “weer eens iets doms had gedaan/gezegd”.
Zoals de juf van de cursus zo mooi zegt; ”bij een tegenvaller heb je vaak 2 pijlen. De eerste pijl is het probleem zelf, maar de tweede pijl ben je zelf die dan ook nog eens negatieve gedachten naar jezelf uitzendt. Schuldgevoelens, boosheid, verdriet, enz. Het doel is om het bij die eerste pijl te laten en het dan te accepteren als gegeven. Je lost hiermee niet het probleem op, maar schept ruimte. Ruimte om het van een afstand te zien en te kunnen denken in mogelijkheden i.p.v. alleen maar in beperkingen”.
Ja, ja…….mooi gezegd, maar daar heb ik toch even wat tijd voor nodig hoor. Al is het al heel mooi dat ik me ervan bewust ben en zelf de keus heb wat ik er mee doe.
Zo’n mindfulness cursus geeft dus meer inzichten dan ik van te voren had gedacht. En dat vind ik wel heel geweldig hoor. Vooral als ik het ook toepas in mijn dagelijkse leven. Zo wordt een boswandeling ineens een zintuigenfeestje. Ik zie en hoor en ruik en voel zoveel moois. Bijna overweldigend.
Maar ook de bodyscan wordt een zalig moment op de dag. De frustraties zijn er niet meer, en ik voel wat ik voel. Niet meer en niet minder. En als ik afdwaal in mijn gedachten, breng ik mezelf rustig weer terug bij de oefening. En als ik toch wat voel, adem ik er naar toe en geef ik het aandacht. Heel veel aandacht. En dan blijkt er ook ineens in mijn lijf iets te gebeuren. Ik voel rust en ruimte en ontspanning.
Laat dat nou een fijne bijkomstigheid zijn van deze oefeningen.
De komende weken volg ik nog iedere week de mindfulness training bij praktijk I AM.NU in Roosendaal, om daarna de internationale training van Eline Snel te gaan volgen vanaf januari (academie voor mindful teaching).
Deze training leidt mij op tot bevoegd trainster om mindfulness aan kinderen te mogen geven, in de leeftijd van 4 t/m 12 jaar.
Ik ben erg benieuwd wat dat weer voor mooie inzichten gaat geven.
Heb je vragen of wil je eens met mij afspreken voor een persoonlijke sessie, voor jezelf of voor je kind. Kijk dan op mijn site voor informatie en contact gegevens: www.sensitivia.com
Mooi geschreven, Esther. Dit is vast voor veel mensen herkenbaar.