Lange tijd was ik continu op zoek naar De Waarheid. Ik zocht naar DE manier voor mij om een gelukkig en tevreden mens te zijn.
Ik las enorm veel boeken die telkens weer een ander theorie hadden. Ik deed mee aan workshops, gaf me op voor cursussen en ging naar diverse therapeuten/coaches die mij konden vertellen hoe het leven in elkaar steekt, en vooral, hoe ik er mee om moest gaan. Wat de beste manier was voor mij om gelukkig te zijn.
Telkens zocht ik weer iets anders wat voor mijn gevoel sneller resultaat zou hebben of waar ik echt meteen een stuk gelukkiger van werd. Zo bleef ik lange tijd zoeken, en niet vinden.
Wel kreeg ik veel informatie en inzichten door al die bezigheden. Juist omdat ik niet snel overtuigd ben van een theorie en het graag zelf wil ondervinden, bleef ik kritisch en bleef ik verder zoeken.
Tot ik op een gegeven moment erachter kwam dat ik me op mijn best voel als ik maar gewoon doe wat op dat moment goed voelt. Als ik luister naar dat zogenaamde kleine stemmetje in mijn hoofd die aangeeft wat ik zou moeten doen of juist niet.
Ik krijg steeds meer vertrouwen in die “dirigent” die mijn orkest laat spelen. Soms hele mooie muziek, soms wat zwaardere muziekstukken. Maar altijd gespeeld vanuit een vertrouwen, vanuit een gevoel, een weten dat het weer een nieuw stuk is waar ik wat van leren. Waar ik van groei en een betere muzikant word.
Zodra ik iets lastig vind, en ik in verzet ga, lijkt het alsof het hele orkest gaat vals spelen. Ieder instrument doet maar wat en er is geen mooi samenspel meer. Zodra ik weer luister naar de dirigent, en luister naar zijn aanwijzingen, komen alle instrumenten weer samen en wordt het een prachtige compositie. Eentje die ik nooit zelf bedacht zou hebben, maar die mij ontzettend veel inzicht geeft en mij enthousiast maakt om nog meer nieuwe muziekstukken te leren spelen.
Het voordeel daarvan is, is dat ik daar geen enkel boek, geen enkele cursus of wijze raad voor nodig heb. Alleen een bewuste manier van luisteren en voelen.
Dit lijkt heel simpel zoals ik het nu opschrijf, maar in de praktijk kom ik mezelf best wel eens tegen hoor. Bijvoorbeeld op momenten dat ik heel enthousiast word van iets (voor mij een teken dat het goed voor me is), maar dat ik het wel heel erg eng vind om het ook echt te doen.
Zoals toen ik een tijdje geleden naar een bijeenkomst ging van mijn werk. Deze was bedoeld om mensen bij elkaar te brengen die mee willen werken aan veranderingen in het onderwijs. Nou, dat wilde ik wel en ik had er dan ook veel zin in. Tot het die bewuste dag was en mijn hoofd allerlei dingen ging bedenken waardoor het best wel eng was om er naar toe te gaan. De meest ellendige scenario’s maalden door mijn hoofd, zo erg dat ik buikpijn kreeg, heel erg moe en het liefst in bed wilde kruipen en helemaal onder de dekens kon verdwijnen; ‘ik ben er niet, ik ben er niet, ik ben er niet…..’
Oké, ik weet dat dat een vlucht reactie is van het angstige deel in mij, en ik weet dat die angst totaal niet realistisch is. Het beperkt mij alleen maar en staat mij enorm in de weg. Maar goed, ik voelde het wel. Wat ik deed: ik gaf die angst even aandacht. Zo van; ik weet dat je er bent, maar desondanks luister ik niet naar je. Ik weet dat je me wil beschermen maar ik heb geleerd dat ik sterker word als ik je aan de kant zet. Als ik doe wat mijn intuïtie mij wil laten doen. Namelijk; gaan!
Met dat vertrouwen ben ik tenslotte natuurlijk gegaan en heb een geweldige dag gehad. Ik heb mooie gesprekken gehad met verschillende mensen, veel inspiratie opgedaan van andere collega’s en enorm genoten van de workshops en vooral het samen zingen! Mijn energie level was wel 10x zo groot toen ik thuis kwam en mijn hart voelde helemaal warm van geluk. Dat is dan voor mij een teken dat dit voor mij zo bedoeld was.
Zo werk ik ook als ik voor de klas sta. De ene keer zijn de kinderen lekker rustig en loopt alles als een trein, de andere keer lijkt het alsof ze niet stil zijn te krijgen, puzzels en kralenplanken vallen op de grond, kinderen gaan huilen, enz. Op zo’n moment kan ik ervoor kiezen om me enorm te gaan ergeren. Maar ik kan er ook voor kiezen om het moment te nemen zoals het is en te luisteren naar wat ik op dat moment voel. Wat hebben de kinderen nu nodig? Hoe zorg ik ervoor dat de sfeer verandert? Als ik dat doe en echt even de tijd stil zet en luister, komen de meest gekke dingen spontaan op in mijn hoofd. Nee, het is geen voorbedachte theorie, het staat niet in mijn methode, maar ja, het helpt wel. Ik ga dan bijvoorbeeld op de grond zitten en wie wil mag erbij komen zitten. Binnen no time zit de hele klas voor mijn neus en vertel ik een rustig verhaal of zing ik een liedje wat ze mee mogen zingen. De huilers zijn helemaal afgeleid en abrupt stil en de sfeer verandert van opgejaagd naar ontspannen en gezellig. Geweldig dat het zo werkt.
Voor mij is het echt een manier van leven aan het worden. Ja, aan het worden, want ik val ook nog regelmatig terug in mijn eigen valkuil. Dan twijfel ik weer aan alles, of ik het wel goed doe en wat anderen er allemaal van zouden vinden en of het niet te eng is.
Maar hoe meer ik het uitprobeer, hoe beter het werkt en hoe sterker en duidelijker die dirigent mij vertelt wat goed is, voor mij en voor de ander.
Want ik weet een ding heel zeker; hoe helderder mijn klank te horen is, hoe groter de kans is dat een ander mee wil spelen om samen met mij een mooi lied te componeren. Ik noem het maar; de melodie van het leven. Wat zou het mooi zijn als we allemaal ons eigen geluid durven laten horen. Om zo de meest prachtige muziek te maken en dat ieder vertrouwt op zijn eigen dirigent.
Kom op! Wat houdt je tegen?
Luister en voel en durf.