Luisterkind afstemmingen zijn voor veel mensen moeilijk te begrijpen. Veel mensen vragen aan mij hoe dat nu eigenlijk werkt, zo’n Luisterkind afstemming. Dat is best moeilijk uit te leggen, maar ik zal hier een poging doen.
Voor mij is het zo dat ik eerst een rustig moment uit kies waarbij ik zo min mogelijk afleiding heb en niet snel gestoord wordt door andere gezinsleden. Ik ga op mijn plek zitten achter de computer en bekijk de foto die meegestuurd is door de aanvrager.
Het kind of de volwassene op de foto geeft mij eigenlijk meteen al een gevoel door. Het kan zijn dat ik boosheid voel of echt letterlijk buikpijn krijg. Dat is dan meestal wat de persoon op de foto ook heeft en kan weggestopt verdriet zijn of een andere emotie. Wat ik ook meteen merk is of de persoon open staat voor contact of zich liever niet blootgeeft. Nadat ik in alle rust en met open hart de verbinding aanga voel ik dat de persoon bijvoorbeeld even tijd nodig heeft om echt met mij in gesprek te gaan en dat heeft vaak ook een reden. In het echt is zo’n persoon vaak ook moeilijk toegankelijk en praat liever niet over zijn of haar gevoelens. Ik heb geleerd bij de opleiding om alles op te schrijven wat bij me binnenkomt. Ook al twijfel ik of het klopt of lijkt het raar. Alles aan informatie moet opgeschreven worden. Dit blijkt dan ook vaak wel te kloppen uit de reacties achteraf.
Nadat ik dus opgeschreven heb wat voor gevoel ik krijg bij die persoon, ga ik het gesprek aan door de vragen te stellen die de aanvrager beantwoord wil hebben. Ik stel de vraag in gedachten aan de persoon op de foto en wacht rustig tot ik iets terug krijg. Soms duurt dit even, maar meestal krijg ik gelijk een antwoord. Als ik eenmaal aan het schrijven ben, lijkt het of ik in een soort flow zit waarbij ik amper de tijd heb om na te denken. Ik schrijf maar door, en kan het soms amper bijhouden.
Wel is het aan mij om het gesprek te sturen, zodat ik de gelegenheid krijg om alle vragen te stellen die nodig zijn.
In zo’n gesprek laat ik de ander dus vertellen waar hij/zij behoefte aan heeft en wat veranderd mag worden om diegene te kunnen helpen in zijn probleem. Vaak komt het erop neer dat ouders of familieleden iets moeten doen om daaraan mee te werken. Dat kan van alles zijn. Bijvoorbeeld dat moeder meer rust mag nemen en beter voor zichzelf zorgt, of dat vader minder hoge eisen stelt waar het kind niet aan kan voldoen. Het zijn eerlijke antwoorden en omdat het vanuit liefde verteld wordt is datgene wat besproken wordt ook ter ondersteuning van de gezinsleden.
De gesprekken worden soms echt in een dialoog gevoerd en dus zo ook opgeschreven. Maar ik merk dat het soms ook opgeschreven mag worden in een monoloog en dat geeft bij beide evenveel informatie, alleen het verhaal, het gesprek verloopt dan anders.
Bij kinderen is het meestal in dialoog en kan het vaak een gezellig gesprek worden waarbij het kind vertelt waar het probleem ligt. Maar waarbij ook veel lieve dingen gezegd worden naar bijv. de ouders. Dat is zo fijn om op te schrijven want deze mooie boodschap is echt vanuit het kind zelf aan hen gericht en dat is natuurlijk prachtig!
Een voorbeeld van een gedeelte van een afstemming op een jongen van 6 (de naam is fictief):
Heb je nog meer dingen waar je tegen aan loopt? Waarom je soms zo boos kan zijn of driftig? Teun kijkt me nu wat schuldig aan en zegt; ja, dat is niet zo leuk he? Mama wordt dan ook boos en dat wil ik eigenlijk helemaal niet maar het voelt gewoon zo op dat moment. Hoe voel je je dan Teun? Nou, even helemaal vol, veel te vol, met alles wat ik in mijn lijf voel wat ik mee heb gemaakt die dag of de dag ervoor. Oh? Dus je voelt dat het in je lijf een beetje te veel is geworden? Ja! Precies, dan heb ik zoveel dingen al gezien en gehoord en gevoeld dat ik alles eruit moet gooien. Dan kan ik het niet laten zitten want dat voelt rot. Hij kijkt nu wat bozig en verdrietig tegelijk. Ik vind het ook vervelend hoor dat ik dat doe, maar alles in mijn hoofd blijft dan maar rondspoken en druk, druk…. Ik kan er dan niks meer bij hebben en bij mama durf ik dat dan eruit te gooien, want mama begrijpt dat. Ja, dat is waar Teun, je hebt een hele lieve mama die heel goed weet wat je voelt. Maar is er een manier voor je om eerder van al die drukte in je hoofd af te komen? Mmm, ja, ja………….dat zou kunnen als ik even stil ben, alleen of samen met mama en dat we dan even iets doen waar ik rustig van wordt. Ik zou het kunnen tekenen hoe ik me dan voel en dan samen met mama het erover hebben. Ja, dat is al heel goed van je Teun. Ja, maar weet je wat ook kan helpen? zegt hij ineens. Nee?! Heel hard rennen!!! Oh, hahaha…ja. Wil je dan wel zelf tegen mama zeggen waar je behoefte aan hebt? Want ze wil je heel graag helpen, maar dan moet je wel zelf even zeggen wat je nodig hebt. Want boos zijn lucht wel op maar is voor jullie beide niet zo’n fijne oplossing toch? Nee, zegt hij opgelucht. En hij kijkt me vrolijk aan.
De gesprekken die ik met volwassen heb zijn vaker in monoloog. Een voorbeeld van een monoloog met een vrouw van 40 :
Als ik op je afstem dan voel ik een vrouw die het iedereen heel erg naar de zin wil maken en daarvoor zich ook steeds aanpast aan de ander, ten koste van jezelf. Hierdoor komt het nog wel eens voor dat je je in allerlei bochten moet wringen om alles voor elkaar te krijgen. Dit voelt heel verwarrend en onrustig. Je wordt hier ook moe van en hebt dan echt rust nodig om weer tot jezelf te komen. Je wilt heel graag mensen tot dienst zijn en helpen, maar het belangrijkste op dit moment is dat je jezelf als belangrijkste gaat zien. Geef jezelf de aandacht die je zo nodig hebt en doe dit zo veel en zo vaak mogelijk, want je kunt pas een ander tot dienst zijn als je genoeg zelfwaardering hebt en weet wat je te bieden hebt. Dan komt de rest vanzelf. Twijfel niet aan jezelf. Voel wat goed voor jou is en handel daar naar. Jouw hoog gevoeligheid is juist een ontzettend mooi gegeven waar je veel mee kunt, maar het mag nooit ten koste gaan van jezelf. Geef niet al je energie weg, hoe goed bedoeld ook. Jij bent het belangrijkste persoontje in jouw leven en daar moet je goed voor zorgen!!
Als alle vragen beantwoord zijn geef ik nog ruimte om de persoon in de afstemming te laten vertellen wat het nog kwijt wilt en of het voldoende is voor dat moment. Als dat zo is nemen we afscheid en zorg ik dat die persoon met een positief gevoel het gesprek kan afsluiten.
Vervolgens lees ik datgene wat ik allemaal opgeschreven heb en kan ik het per mail sturen naar diegene die de aanvraag voor een afstemming had gedaan.
Deze methode is een prachtige manier om kinderen een stem te geven en te zorgen dat ze gehoord worden. Maar ook volwassenen krijgen zo de informatie die ze nodig hebben wanneer ze hulp nodig hebben, bij wat dan ook.