Wat je aandacht geeft, groeit, zeggen ze vaak. En ja, dat klopt wel. Maar als we het hebben over ons gedrag, onze gewoontes, onze gedachten en overtuigingen over onszelf, dan is dit niet echt helpend. Want helaas zijn veel van onze overtuigingen, zoals we denken dat we zijn, negatief. Tja, ik ben nou eenmaal zo. Ja, ik ben altijd al onhandig geweest, te gevoelig, te dom, te langzaam, enzovoorts. Iedereen kan zo wel een kenmerk op noemen van zichzelf. Maar, is het wel waar? En hoezo dan niet of wel? Wie heeft dat voor jou bepaald? Jijzelf? Je ouders toen je klein was?
Heel veel mensen laten hun leven bepalen door vele overtuigingen waarvan ze zijn gaan geloven dat ze waar zijn. Als kind waren er redenen om je op een bepaalde manier te gedragen. Elk kind wil gezien en gehoord worden. De manier waarop je ouders je wel/geen aandacht gaven bepaalde jouw reactie en jouw gedrag en dus jouw overtuigingen over jezelf. Er zijn kinderen die zichzelf onzichtbaar maken om zo maar niet tot last te zijn en dus op een passieve manier goedkeuring vragen. Je wordt dan heel goed in stil op de achtergrond blijven en jezelf aanpassen.
Er zijn ook kinderen die zichzelf juist nadrukkelijk laten zien om aandacht te krijgen. Bijvoorbeeld de jongste van het gezin die druk is en clownsgedrag vertoont om maar zijn plekje te veroveren in mama’s hart. Deze mensen worden goed in een masker opzetten zodat het lijkt alsof ze altijd vrolijk zijn.
Hoe je ouders met je omgingen en op welke manier jij daarop reageerde, bepaalt nu nog steeds de manier waarop je communiceert met anderen. Ook de manier waarop je je eigen kinderen opvoedt, want jouw manier van communiceren wordt weer gespiegeld (nagedaan) door je kinderen.
Tijdens mijn MIO training worden die diverse stijlen benoemd als;
- De brulkikker (je eist alle ruimte voor jouw mening op)
- De verlegen kikker (je eigen mening komt nauwelijks aan bod omdat de ander alle ruimte krijgt)
- De mindful kikker (elk perspectief krijgt ruimte en aandacht)
Soms voel je gewoon dat je reageert vanuit een “oud kindergevoel”, dus zoals je altijd hebt gedaan.
Maar het is heel waardevol om eens te onderzoeken of die stijl nog steeds bij je past. Vind je die ander altijd belangrijker dan jezelf en wil je dit ook weer meegeven aan je kinderen? Als volwassene hebben we de mogelijkheid om hier anders mee om te gaan. Om de keus te maken wat voor nu belangrijk is en waarmee je jezelf en je kinderen helpt om voor zichzelf op te komen. Om hen te leren dat het soms juist goed is om een brulkikker te zijn. Dat je je grenzen aan mag geven. Tot hier en niet verder!
Maar ook die moeder of vader die altijd schreeuwt als ze boos is heeft de mogelijkheid om het eens anders te proberen en dan te ervaren wat dit voor verandering geeft in het gedrag van hun kind. Zodra je bewust bent van je eigen automatische reactie, kun je dit proberen anders te doen. En ja, dat is in het begin erg wennen en nee, dat gaat niet zo makkelijk.
Bij mijn MIO training oefenen we hiermee en ga je ontdekken welke stijl je altijd had en welke stijl je op dit moment beter kunt hanteren. Om als opvoeder beter om te kunnen gaan met je kinderen in conflictsituaties en om liefdevoller om te gaan met jezelf. Daarbij onderzoeken we meteen of al die overtuigingen die je over jezelf hebt ook wel echt waar zijn, want vaak is dit helemaal niet het geval (meer). Je krijgt een positiever zelfbeeld en je kinderen zien een papa of mama die goed voor zichzelf zorgt en dat is precies wat ieder kind wil.
Tip voor thuis: probeer tijdens een gesprek met je kind of partner eens de houding van een “mindful kikker” in te nemen terwijl je spreekt en luistert. Geef aandacht aan de klank van je stem, je neiging om in een gesprek “in te breken” of je te verliezen in wat de ander zegt. Geef ook ruimte aan je eigen mening zonder deze op te hoeven dringen (deze tip komt uit het werkboek MIO van Eline Snel).