Les twee: wat er gebeurt allemaal in je lijf? Door de schijnwerper van je aandacht regelmatig te laten schijnen op wat er op dit moment in je lichaam is, sta je in contact met je lijf en voel je beter waar je grenzen zijn. Je lijf geeft het aan en vertelt je wanneer iets genoeg is.
Deze tweede les waren de kinderen al meer ontspannen omdat ze al beter wisten wat hen te wachten stond. Wat lacherig en gezellig kletsend kwamen ze in de kring zitten op hun matjes. Bijzonder vond ik dat veel kinderen al thuis geoefend hadden en bijvoorbeeld in de tuin hadden geluisterd naar de vogels en andere geluiden die er waren op dat moment. Ook vertelden een paar jongens dat ze eens heel bewust gekeken hadden in de woonkamer en dingen ontdekt hadden die ze daarvoor nog nooit gezien hadden. Die opmerkzaamheid is waar de aandacht training over gaat. Dus een goed begin van deze les.
We begonnen weer met een “kikker-oefening”. Net als een kikker gingen we stil zitten en ademen vanuit de buik. Alle aandacht naar binnen gericht. Deze keer hadden we een mooie uitdaging tijdens de oefening, want terwijl wij zo stil zaten op onze mat in de speelzaal, hadden andere klassen pauze en hoorden we allerlei geluiden. Gillende kinderen renden langs ons raam en er was een hoop drukte buiten, maar alle kinderen in de groep bleven muisstil zitten en bewogen bijna niet. Na het klinken van mijn belletje mochten ze vertellen hoe ze dit ervaren hadden. Ze waren allemaal afgeleid geweest op het moment dat ze die geluiden hoorden, maar de meesten konden ook weer terug met hun aandacht en hun ademhaling weer volgen. De aandacht ging van binnen naar buiten en weer terug. Dit hadden ze goed opgemerkt.
Vervolgens mochten ze vertellen wat ze voelden in hun lijf bij bijv. boosheid, zenuwachtigheid of verdriet. Een meisje vertelde dat ze altijd meteen wilde schoppen als ze boos was en dat ook vaak deed. En een jongen in de groep wilde graag ergens op slaan. Meestal was dat op zijn bureau of op de deur. Toch voelde dit niet goed en wilden ze er graag op een andere manier mee leren omgaan.
De oefening die we hierna deden, zouden ze dan ook goed kunnen toepassen op die momenten als ze weer eens boos zijn. Deze oefening wordt de spaghettitest genoemd omdat ze hierbij leren heel hun lijf te ontspannen, net als een gekookte spaghettisliert.
De kinderen spanden telkens delen van hun lijf aan, waarna ze deze weer geheel los lieten. We gingen heel ons lijf af, van ons hoofd tot aan onze tenen en aan het eind waren ze allemaal zo slap als spaghetti. Dit gaf zoveel ontspanning dat er kinderen waren die slaap kregen en loom op hun mat bleven liggen. Andere reacties waren: “dat voelt vreemd” of “ik voel allemaal tintelingen in mijn armen en benen”.
Ik liet ze lekker even liggen om ze de tijd te geven te ervaren wat deze oefening met ze deed. En natuurlijk kregen ze de opdracht mee om het ook eens thuis uit te proberen. Als afsluiting en om weer even wakker en fris te worden gingen we nog een staande balanceeroefening doen waarbij 1 been omhoog mocht om vervolgens te voelen hoe dat been voelt als het weer recht staat. En zo ook met het andere been. Ja, dat voelde ineens heel zwaar of juist heel licht.
Zo hebben we deze les ervaren dat ons lijf ons ook iets kan vertellen. Als een soort barometer reageert het op allerlei ervaringen; fijne, onprettige en ‘gewone’ ervaringen. Hoe beter we hiernaar luisteren, hoe beter we voor onszelf zorgen.
Volgende keer ga ik het met de kinderen hebben over onze zintuigen; we gaan proeven, ruiken, horen, zien en voelen.