Wees zelf de verandering die je bij je kinderen wilt zien

“Juffrouw, zij zit mij de hele tijd te vervelen!”
“Oh, dat is niet fijn, maar wat kun je nu doen om jezelf te helpen?”
Niet begrijpend kijkt ze me aan.
“Je hebt ook een keus hè?” zeg ik.
“Je zou ook een ander plekje kunnen zoeken om te werken. Dan heb je geen last meer van haar. Of je gaat terug en zorgt ervoor dat ze stopt. Wat ga je doen?”
Deze vraag heb ik al heel vaak gesteld en 9 van de 10 x loopt het kind dan toch weer terug naar dezelfde plek, bij de jongen of meisje die hen plaagt. Daarna hoor ik ze er niet meer over.

Ik moet dan altijd in mijzelf lachen. Ze maken zelf de keus om terug te gaan naar de vervelende situatie. Blijkbaar was mijn hulp helemaal niet nodig maar was het makkelijk om de verantwoording bij een ander te leggen. Zodra ze zelf verantwoordelijk worden gesteld, zijn ze blijkbaar ineens in staat om er anders mee om te gaan.
Als ik had ingegrepen, had het kind niet geleerd om op zichzelf te vertrouwen en was het zichzelf gaan zien als slachtoffer.

Ik heb het nu niet over echt pestgedrag want dan is er vaak meer aan de hand, maar gewone plagerijtjes zijn vaak ook nodig om elkaars grenzen af te tasten en de positie in de groep in te nemen; de leiders en de volgers. Wat niet wil zeggen dat de volgers altijd alles prima vinden.
Het is eigenlijk een (on)bewuste keus om niet op de voorgrond te willen staan en negeren daarbij hun eigen gevoelens.

Omdat ik zelf hele lange tijd in mijn leven een volger was en niet wilde opvallen, weet ik heel goed hoe dit voelt. Je doet mee, je past je aan maar voelt van binnen een weerstand tegen de personen die wel de leiding nemen. Het zijn echter niet de personen waar je weerstand tegen hebt, maar je eigen onvermogen om rekening te houden met wat jij wilt en nodig hebt.
Je legt de schuld, de verantwoording bij de ander en durft niet de keus te maken om voor jezelf op te komen.

Kinderen doen dit een hele dag spelenderwijs.
Ze oefenen in het omgaan met andere kinderen en wat hun eigen plek is in de groep.
Als ouder of als leerkracht is het soms lastig om je daar niet mee te bemoeien. Het liefst zou je het meteen willen oplossen als er conflicten zijn tussen kinderen maar daarmee los je het alleen op de korte termijn op. De volgende keer zal dit kind weer afhankelijk zijn van jouw inbreng.

Probeer het als volwassene eens een tijdje aan te zien, het kind zelf de keus geven hoe het er mee om wilt gaan en zeg dat je er bent als het echt niet lukt. Soms heeft dit tijd nodig en zal het niet in 1x goed gaan.
Blijf vertrouwen op de eigen kracht van het kind. Soms zal je verbaasd staan over wat er dan gebeurt. Dit geeft een kind zo veel zelfvertrouwen!
En voor jou als leerkracht of ouder is het fijn om te weten dat het kind zich zelf kan redden, ook als jij er niet bij bent.

Kinderen leren het meest van datgene wat ze zien. Hoe jij als volwassene zelf in het leven staat. Hoe jij omgaat met problemen en “vervelende” mensen.  Hoe reageer je? Wat zeg je en hoe voel je je? Wees je ervan bewust dat dat precies is wat je ook je eigen kinderen leert.

Wil je graag dat je kinderen positief in het leven staan? Wil je dat ze zelfstandig zijn en rekening houden met hun eigen behoeftes?
Wees dan zelf de verandering die je in je kinderen wilt zien.
Wat maakt jou blij? Wat kan je zelf? Welke keuzes maak je? Hoe zorg je het best voor jezelf?
Neem de verantwoording en zorg dat je het heft in eigen handen neemt want een gelukkig papa / mama / leerkracht is ook een gelukkig kind.

Wil je daar wat hulp bij of begeleiding voor jou en je kind?
Je bent ook dit jaar van harte welkom in mijn praktijk voor ouder en- of kindercoaching.
Ik ga uit van mogelijkheden, van jullie eigen kracht en de intuïtieve wijsheid die jij hebt als ouder om daarop te leren vertrouwen.